Een nacht op de verloskamer
In het laatste verhaal van de serie ontmoeten we Helle, die verloskundige is en blogt op Jordemoderlounge. Helle B. Nielsen heeft veel bevallingen van dichtbij meegemaakt en vertelt in de post van vandaag over een heel gewone nacht op de verloskamer, die van alles biedt.
Het is 23:15
Het is 23:15 en ik ben onderweg naar mijn werk. Een voor een gaan de lichten uit in de huizen waar ik voorbij fiets.
De nachtrust begint te dalen en de straten zijn verlaten, want zoals men vroeger zei, zijn het alleen zakkenrollers, schurken en verloskundigen die 's nachts buiten zijn.
Toen ik me omgekleed heb en mijn identiteitskaart op mijn witte uniform heb bevestigd, is de kleine vermoeidheid die ik voelde toen ik het huis verliet, volledig verdwenen. Op weg naar de afdeling denk ik na over wat de nacht zal brengen. Een verloskamer is een spoedeisende hulp, en je weet nooit wat je zult aantreffen.
Ik hoop op een goede bevalling vanavond.
De baby is onderweg
In de wachtkamer hangt een bord met namen van zowel opgenomen vrouwen als van vrouwen die hebben gebeld om hun komst aan te geven. Op dit moment staat er maar één vrouw op het bord. De verloskundige heeft genoteerd dat Ida voor de tweede keer bevalt en nu is uitgewist. Het is verloskundig jargon en betekent dat de baarmoedermond zich maximaal 10 cm heeft geopend. Op weg naar de wachtruimte kan ik aan de geluiden die door de deur van de bevallingskamer komen, opmaken dat Ida goed bezig is met het persen van haar baby in de wereld.
De telefoon gaat
We zijn met twee verloskundigen en een assistent die deze nacht dienst hebben. Thuis zijn er nog 2 verloskundigen beschikbaar, klaar om te komen als we het druk krijgen. Mijn collega neemt de avonddienst over van Ida, en ik haal de telefoon uit mijn zak en ga kijken in het bevallingsprotocol. Ik moet zien of enkele van 'mijn eigen' zwangeren uit mijn consultatie zijn bevallen. Terwijl ik door het protocol blader, gaat de telefoon.
Het is Pia die belt. Pia is een eerstegangsbevallende met beginnende weeën en twijfels over het breken van de vliezen.
We praten even en komen overeen dat ze beter naar binnen kan komen voor een controle.
Het vruchtwater is gebroken
Een kwartier later komen ze, Pia en haar vriend Per. Pia heeft weeën, maar ze komen nog steeds met onregelmatige tussenpozen. Wanneer ik haar onderzoek, is ze pas net begonnen zich te openen. De baarmoedermond is bijna 2 cm, en ze heeft nog een restje van haar baarmoederhals over. Met mijn vingers kan ik echter het haar op de hoofdhuid van de baby voelen en er komt helder vruchtwater uit en loopt mijn handschoen in. Er is geen twijfel dat het vruchtwater is gebroken. Aangezien Pia's weeën nog kort zijn en de hartslag van de baby volkomen normaal is, stel ik voor dat het paar naar huis gaat en probeert wat te rusten, zo goed als ze kunnen.
Pia is een beetje teleurgesteld, ze had gehoopt dat ze verder gevorderd was in het proces, maar zowel zij als Per zijn gerustgesteld om naar huis te gaan en zullen bellen zodra ze behoefte hebben om terug te komen.
De telefoon gaat weer
Dan belt de telefoon weer, het is Mie. 'Ik kom nu binnen', zegt ze. Mie verwacht haar 3e kind en vindt dat het begint te drukken. 'Moeten we een transport voor je sturen?' vraag ik, maar Mie roept dat haar man de auto al heeft gestart en dat ze nu rijden! Ik ga naar binnen en maak een kraamkamer klaar, pak de navelklem uit en controleer of de warmtelamp, zuurstof en zuigapparaat voor de baby werken.
Ik kan Mies dossier doorbladeren om te zien hoe de zwangerschap en eerdere bevallingen zijn verlopen, voordat Mie en haar man Bo de deur binnenkomen. Bo moet echt op het gaspedaal hebben gestaan, en het klinkt ook onmiskenbaar alsof Mie persdrang heeft. De assistent helpt haar snel op bed. Ik denk dat we waarschijnlijk een snelle bevalling krijgen, maar als ik Mie onderzoek, is haar baarmoedermond slechts 5-6 cm open. Door te voelen naar de zachte punten, de fontanellen op de schedel van de baby, kan ik merken dat de kleine staat zoals het populair wordt genoemd een stjernekigger. Mie heeft het vroege gevoel van persdrang omdat de baby met het gezicht naar boven is gedraaid, waardoor de achterkant van het hoofd achterin de vagina drukt.
Thuis heeft Mie het het beste gevonden om op haar knieën en ellebogen op een handdoek onder de warme douche te liggen en vraagt of dat hier ook kan, nu ze niet onmiddellijk hoeft te bevallen. Eigenlijk is die houding heel fijn bij vroege persdrang, omdat de baby de kans krijgt om een beetje terug te glijden en misschien de goede draai te maken met de achterkant van het hoofd omhoog. Dus ja, onder de douche met Mie.
De billen omhoog en hijgende ademhaling
Het draaien in de juiste richting, dat heeft de baby van Mie en Bo nu niet in gedachten. Mie loopt afwisselend 3 uur rond in de woonkamer, hangt om Bo's hals of ligt met haar billen omhoog en maakt hijgende ademhaling om te voorkomen dat ze te hard mee perst voordat de baarmoedermond klaar is.
We proberen ook Mie voorzichtig te schudden in een rebozo-tuch, wat een Mexicaanse verloskundigermethode is die onder andere kan worden gebruikt om de baby te helpen draaien en naar beneden te duwen.
Plotseling heeft Mie dan echt persdrang. Ik vraag haar om goed te ontspannen in haar kaak en handen, omdat dat ook het bekken laat ontspannen, zodat de baby kan passeren. Na een paar persingen ontvang ik een klein donkerharig meisje, dat me recht aankijkt als het hoofdje naar buiten glijdt. 'Reik je handen uit en neem je baby', zeg ik, en Mie leunt een beetje voorover en tilt het meisje voorzichtig helemaal naar buiten en naar zich toe.
De placenta laat nog even op zich wachten. Na 45 minuten krijgt Mie acupunctuur en reflexologie, en dan komt ze los. Verloskundigen houden ervan om de placenta te laten zien, dit geweldige orgaan met de vliezen waarin de baby heeft gelegen, de mooie vaattekening die de levensboom wordt genoemd en de navelstreng met de 3 vaten. Bo lacht scheef en zegt dat dit beslist de laatste placenta is die hij ooit in zijn leven zal zien.
Bij het onderzoek van Mie kan ik vaststellen dat, ondanks dat de baby onregelmatig heeft gestaan en daardoor meer ruimte heeft ingenomen dan bij een normale draai, er geen scheurtjes zijn en dat de bloeding acceptabel is.
De assistent komt de kamer binnen met een dienblad met vlaggetjes en geroosterd brood. Mie heeft na twee wanhopige borstvoedingspogingen besloten deze keer niet te borstvoeden. Ik lees in haar kraamdossier dat de beslissing is genomen na zorgvuldige overweging en in overleg met haar consultatieverloskundige. Mie moet medicatie krijgen die de melkproductie stopt, en de assistent gaat naar buiten om een flesje voor het meisje op te warmen. Ik laat het kleine gezin met rust voordat er gewogen, gemeten en een kindonderzoek gedaan moet worden.
Journal en veel te veel kantoorwerk
Dan moet er een journal geschreven en papieren ingevuld worden. Het is onbegrijpelijk hoeveel kantoorwerk er na een bevalling is. Het kost tijd, en ondertussen is het druk op de verloskamer. Mijn collega, die pas 's nachts bij Ida is afgelost, heeft nu een vrouw ontvangen met tekenen van zwangerschapsvergiftiging en op het bord zie ik dat er een eerstgeboorte is met bloedingen en veel te vroege weeën op weg naar binnen.
In beide gevallen moet er een arts naar de verloskamer worden geroepen.
De twee nachtdiensten zijn ook opgeroepen, dus dat geeft gelukkig wat rust om Mies verloop af te ronden.
Mie en Bo krijgen een overnachting aangeboden op de afdeling's kraamkliniek, zodat ze niet de nacht in hoeven met de baby, maar ze willen graag naar huis, zodat de nieuwe zus kan worden voorgesteld aan haar broers en zussen wanneer ze wakker worden.
In de ochtend, een paar uur voor de wisseling van de diensten, belt Pia opnieuw, de weeën zijn toegenomen en ze wil graag naar binnen. Wanneer ze aankomt, kan ik constateren dat ze nu in actieve bevalling is met regelmatige weeën en de baarmoedermond is 4 cm geopend. Op weg naar de bevallingskamer vraag ik of er speciale wensen zijn voor de bevalling, misschien een kamer met een bevalbad? Pia heeft een wee en kan niet antwoorden, maar Per zegt dat ze het hebben gehad over een waterbevalling, maar dat Pia nu liever de epiduraal wil die ze hebben gehoord tijdens de bevallingsvoorbereiding.
Voordat de anesthesioloog een epidurale blokkade kan aanleggen, moet er een CTG worden gemaakt, een echografisch onderzoek van de hartslag van de baby. Pia is gespannen, dus ik ga naast haar zitten en help haar om controle over haar ademhaling te krijgen. Per is nerveus en heeft behoefte aan te weten dat alles is zoals het moet zijn, en wat er nu gaat gebeuren. We praten over wat ik verwacht dat er gaat gebeuren en ik laat hem zien wat hij kan doen om Pia te helpen. Per wil even naar buiten om een teug frisse ochtendlucht te halen, en ik vraag hem om een kop koffie mee te nemen op de terugweg. Koffie zal wonderen doen nu in de ochtend.
Per gaat even naar buiten en komt terug met limonade voor Pia en twee plastic bekers koffie.
Het krijgen van je eerste kind is meestal een langdurig en veeleisend proces, waarbij rust, vertrouwen en veiligheid zo belangrijk zijn zodat de vrouw veel van het goede liefdehormoon oxytocine kan produceren. Oxytocine gebruikt het lichaam om goede, effectieve weeën te creëren en om moeder en kind met elkaar te verbinden. Het creëren van rust en veiligheid op de bevallingskamer is een van de belangrijkste taken van de verloskundige. Het is heel natuurlijk dat moeder en vader nerveus en gespannen zijn, maar als dit overgaat in echte angst en onrust, kan dit de normale voortgang van de bevalling belemmeren, het risico op ingrepen vergroten en het moeilijk maken om zonder medicinale pijnbestrijding te bevallen.
Het is 7:30 uur geworden en ik neem afscheid van Pia en Per en wens hen een fijne bevallingsdag.
In de wachtkamer wachten de frisse dagdiensten op rapport. Ik geef rapport over Pia en vertel dat ze een eerstgeboorte is met goede, frequente weeën, dat ze graag in water wilde bevallen, maar nu meer neigt naar een epiduraal. Ik noem ook dat het mijn gevoel is dat vooral Per het prettig vindt om informatie te krijgen over wat er gaat gebeuren. Een verloskundige staat op en gaat naar Pia en Per.
Het is de bedoeling dat vrouwen in actieve bevalling continu een verloskundige bij zich hebben in de kamer.
Ik kleed me om en fiets naar huis in de mistige ochtendzon. De ervaringen van de nacht reflecteer ik over een kop koffie, voordat ik de verduisteringsgordijnen omlaag trek en naar bed ga. Ondanks de overvloedige verloskundige koffie slaap ik heel goed!
Bij de volgende dienst controleer ik het protocol om te zien hoe het met Pia ging. Ik zie dat ze haar epiduraal kreeg en een mooie kleine jongen ter wereld bracht aan het einde van de middag.
